Na Wniebowzięcie zakończone żęcie

Ludowe święto słowiańskie związane z obrzędami dziękczynnymi za ukończenie żniw i prac polowych sięga czasów przedchrześcijańskich, gdy przypadało na okres równonocy jesiennej z 22 na 23 września. Zawsze miało ono istotne znaczenie dla każdego gospodarza, nawet jeżeli jego gospodarstwo było bardzo małe. Dożynki są symbolem dorobku, ciężkiej pracy rolników, są ukoronowaniem całorocznego trudu i pracy, stanowią wyraz hołdu społeczności wiejskiej, która najściślej związana jest z gospodarstwem i ziemią. Dożynki w różnych okolicach różnie nazywano - są obrzynki, wyżynki, okrężne (od dawnego zwyczaju okrążania pól po zbiorze zboża), wieńcowe lub wieńczyny (od najważniejszego atrybutu tego święta – wieńca żniwnego). Wieniec dożynkowy nazywany bywał plonem, ponieważ symbolizuje wszystkie zebrane plony oraz urodzaj. W wieńcu były zawsze niemłócone kłosy wszystkich zbóż: pszenicy, żyta, owsa, jęczmienia, a oprócz nich często owoce jarzębiny, jabłka, warzywa i kwiaty. Symbolem dożynek jest również chleb - owoc ziemi oraz pracy rąk ludzkich, symbol życia, radości, sytości, szczęścia, znak gościnności, przyjaźni, wspólnoty, dostatku i pomyślności.